Σκηνοθεσία: Ελία Σουλεϊμάν
Παίζουν: Ελία Σουλεϊμάν, Σαλέχ Μπακρί, Λέιλα Μουαμάρ
Διανομή: Σπέντζος Film
Σινεφίλ διαμάντι από τον παλαιστίνιο δημιουργό της ταινίας «Θεϊκή Παρέμβαση» που αφηγείται με χιούμορ και συγκίνηση την ιστορία της οικογένειάς του σε ένα χρονικό φάσμα που καλύπτει από το 1948 -όταν ιδρύθηκε το ισραηλινό κράτος- μέχρι τις ημέρες μας. Η ταινία αποτελεί ένα κινηματογραφικό μάθημα για το πώς μπορείς να αφηγηθείς την τραγική ιστορία ενός ολόκληρου έθνους μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας, χωρίς να γίνεις στιγμή καταθλιπτικός. Ο μικρός Ελία (ο ίδιος ο σκηνοθέτης ουσιαστικά) μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της οικογένειάς του μέσα από σκηνές που η κάθε μια καλύπτει και μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, χωρίς ο ίδιος να αποβάλλει ποτέ το βλέμμα απορίας από το πρόσωπό του. Ο μικρός Ελία δείχνει να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του… Και δεν είναι μόνο ο πόλεμος που είναι παράλογος, αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι που κάνουν το παράλογο ακόμη πιο παράλογο. Με την απειλή των τανκς που παρακολουθούν την κάθε τους κίνηση (εξαιρετική και πολύ αστεία η σκηνή με τον Παλαιστίνιο που μιλάει στο κινητό του έξω από το σπίτι του σαν να μη συμβαίνει τίποτα) και των στρατιωτών που πυροβολούν κάθε ύποπτο, η ζωή συνεχίζεται απρόσκοπτα, λες και δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, την ίδια στιγμή που συμβαίνουν τα πάντα. Η αφήγηση δείχνει απλοϊκή, ενώ δεν ζητάει ευθύνες από κανέναν: Οι Ισραηλινοί κατέλαβαν μια χώρα, αλλά και κάποιοι από τους πολίτες της χώρας αυτής βρέθηκαν στο πλευρό τους, ενώ κάποιοι άλλοι δεν ταράζουν την καθημερινότητά τους. Ένας ολόκληρος λαός θυμίζει τα τρία μαϊμουδάκια «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω»… Η θεία του Ελία δεν βλέπει σχεδόν τη μύτη της, αλλά επιμένει να παρακολουθεί τηλεόραση και να βγάζει τα δικά της συμπεράσματα, μια παρέα νέων χορεύει στους εκκωφαντικούς ρυθμούς ενός κλαμπ και δεν ακούει λέξη από τις προειδοποιήσεις των ισραηλινών στρατιωτών έξω από το τζάμι, ενώ ο ίδιος ο Ελία δεν λέει λέξη σε όλη την ταινία. Δεν χρειάζεται, όμως, να μιλήσει, όταν αυτό το βλέμμα του μένει στην ψυχή σου από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, όταν το τραγούδι των τίτλων τέλους τα λέει όλα από μόνο του: «I will survive»… Αυτό δεν είναι άλλωστε το ζητούμενο όλων μας;
Να βάλω βαθμό; Μην το χάσετε! Από τα καλύτερα που θα δείτε φέτος.
Το είδα με ήχο Dolby Digital στο Ιντεάλ, το οποίο εκτός από τη γιγαντιαία οθόνη του και τις βαθιές πολυθρόνες του έχει και ένα ακόμη συγκριτικό πλεονέκτημα: το καραμελωμένο ποπ-κορν στο μπαρ.
Παίζουν: Ελία Σουλεϊμάν, Σαλέχ Μπακρί, Λέιλα Μουαμάρ
Διανομή: Σπέντζος Film
Σινεφίλ διαμάντι από τον παλαιστίνιο δημιουργό της ταινίας «Θεϊκή Παρέμβαση» που αφηγείται με χιούμορ και συγκίνηση την ιστορία της οικογένειάς του σε ένα χρονικό φάσμα που καλύπτει από το 1948 -όταν ιδρύθηκε το ισραηλινό κράτος- μέχρι τις ημέρες μας. Η ταινία αποτελεί ένα κινηματογραφικό μάθημα για το πώς μπορείς να αφηγηθείς την τραγική ιστορία ενός ολόκληρου έθνους μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας, χωρίς να γίνεις στιγμή καταθλιπτικός. Ο μικρός Ελία (ο ίδιος ο σκηνοθέτης ουσιαστικά) μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της οικογένειάς του μέσα από σκηνές που η κάθε μια καλύπτει και μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, χωρίς ο ίδιος να αποβάλλει ποτέ το βλέμμα απορίας από το πρόσωπό του. Ο μικρός Ελία δείχνει να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του… Και δεν είναι μόνο ο πόλεμος που είναι παράλογος, αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι που κάνουν το παράλογο ακόμη πιο παράλογο. Με την απειλή των τανκς που παρακολουθούν την κάθε τους κίνηση (εξαιρετική και πολύ αστεία η σκηνή με τον Παλαιστίνιο που μιλάει στο κινητό του έξω από το σπίτι του σαν να μη συμβαίνει τίποτα) και των στρατιωτών που πυροβολούν κάθε ύποπτο, η ζωή συνεχίζεται απρόσκοπτα, λες και δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, την ίδια στιγμή που συμβαίνουν τα πάντα. Η αφήγηση δείχνει απλοϊκή, ενώ δεν ζητάει ευθύνες από κανέναν: Οι Ισραηλινοί κατέλαβαν μια χώρα, αλλά και κάποιοι από τους πολίτες της χώρας αυτής βρέθηκαν στο πλευρό τους, ενώ κάποιοι άλλοι δεν ταράζουν την καθημερινότητά τους. Ένας ολόκληρος λαός θυμίζει τα τρία μαϊμουδάκια «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω»… Η θεία του Ελία δεν βλέπει σχεδόν τη μύτη της, αλλά επιμένει να παρακολουθεί τηλεόραση και να βγάζει τα δικά της συμπεράσματα, μια παρέα νέων χορεύει στους εκκωφαντικούς ρυθμούς ενός κλαμπ και δεν ακούει λέξη από τις προειδοποιήσεις των ισραηλινών στρατιωτών έξω από το τζάμι, ενώ ο ίδιος ο Ελία δεν λέει λέξη σε όλη την ταινία. Δεν χρειάζεται, όμως, να μιλήσει, όταν αυτό το βλέμμα του μένει στην ψυχή σου από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, όταν το τραγούδι των τίτλων τέλους τα λέει όλα από μόνο του: «I will survive»… Αυτό δεν είναι άλλωστε το ζητούμενο όλων μας;
Να βάλω βαθμό; Μην το χάσετε! Από τα καλύτερα που θα δείτε φέτος.
Το είδα με ήχο Dolby Digital στο Ιντεάλ, το οποίο εκτός από τη γιγαντιαία οθόνη του και τις βαθιές πολυθρόνες του έχει και ένα ακόμη συγκριτικό πλεονέκτημα: το καραμελωμένο ποπ-κορν στο μπαρ.
Ωραία αναφορά για μια ωραία ταινία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις πέρασα απ' το ενδιαφέρον blog σου! Καλές αναρτήσεις!
Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, φίλε.
ΑπάντησηΔιαγραφή