Σκηνοθεσία: Ανγκ Λι
Παίζουν: Ντιμίτρι Μάρτιν, Εμίλ Χιρς, Ιμέλντα Στάντον, Λιβ Σράιμπερ
Διανομή: Odeon
Η (σχεδόν) αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που αναμίχθηκε με τρελή επιτυχία στο φεστιβάλ των φεστιβάλ. Ο Ανγκ Λι αφήνει τα δράματα και γυρίζει μια ανάλαφρη ταινία (ίσως υπερβολικά ανάλαφρη) χωρίς, όμως, να εγκαταλείψει το αγαπημένο του θέμα: την αναζήτηση των εσωτερικών «θέλω» μας που στην ουσία είναι και αυτά που καθορίζουν την απόδρασή μας από τις κοινωνικές συμβάσεις. Αν στο «Χαλκ» ο ήρωας πάλευε να συγκρατήσει τη ζωώδη φύση του και οι ήρωες στο «Μυστικό του Μπρόουκμπακ Μάουντεν» και στο «Προσοχή: Πόθος» έπρεπε να παλέψουν με τα πραγματικά τους αισθήματα, στο «Έτσι Πήραμε το Γούντστοκ» ο πρωταγωνιστής -ομοφυλόφιλος γιος μιας ρωσο-εβραϊκής οικογένειας μεταναστών με μια υπερ-καταπιεστική μάνα- αναζητά τις δικές του δυνάμεις και τη δική του αλήθεια με αφορμή το φεστιβάλ του Γούντστοκ και τις ημέρες που προηγήθηκαν. Εδώ το ζητούμενο δεν είναι η μουσική (που ακούγεται μόνο σαν μπερδεμένος αντίλαλος από μακριά), αλλά οι προσωπικές επαναστάσεις και οι μικρές μας αλήθειες που μπορεί να είναι πολύ μεγάλες για τη ζωή μας. Όπως εκείνο το «μικρό» φεστιβάλ που έμελλε να αλλάξει τα πάντα. Πολύ καλές ερμηνείες, υπέροχη καλλιτεχνική διεύθυνση (πιστεύεις πραγματικά πως η ταινία γυρίστηκε στην πραγματική εποχή του φεστιβάλ, διακριτική η μουσική του Ντάνι Έλφμαν καταπληκτίκή η Ιμέλντα Στάντον στο ρόλο της μάνας και ένας Λιβ Σράιμπερ -τέως πεζοναύτης, νυν τραβεστί σύμβουλος ασφαλείας- που είναι όλα τα λεφτά.
Να βάλω βαθμό; 6/10
Το είδα με ήχο Dolby Digital στην αίθουσα 1 του Odeon Opera στην Ακαδημίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου