ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ: COCO CHANEL & IGOR STRAVINSKY

Σκηνοθεσία: Γιαν Κουνέν
Πρωταγωνιστούν: Άννα Μουγκλαλίς, Μαντς Μίκελσεν, Γιελένα Μορόζοβα
Διανομή: Σπέντζος Film

Η σύντομη γνωριμία και η παθιασμένη σχέση μεταξύ της Κοκό Σανέλ και του Ιγκόρ Στραβίσνκι, όταν πέρασαν μαζί κάποιο διάστημα στη βίλλα της μεγάλης σχεδιάστριας, στα προάστια του Παρισιού. Προσωπικά εξεπλάγην όταν είδα πως ο Γιαν Κουνέν του α λα Ταραντίνο «Ντόμπερμαν» ή του παραισθησιογόνου γουέστερν «Blueberry» καταπιάστηκε με μια αισθηματική ταινία. Πώς θα μπορούσε ένας σκηνοθέτης που αγαπά τα βίαια ξεσπάσματα να ασχοληθεί με έρωτες και υφάσματα σε ένα ρομαντικό φιλμ εποχής; Η απάντηση εξαρτάται από το κατά πόσο η υποθετική (εφόσον δεν γίνεται παραδεκτή από τα περιβάλλοντα ούτε της Σανέλ ούτε του Στραβίνσκυ) αισθηματική σχέση μεταξύ των δύο κορυφαίων δημιουργών δεν έκρυβε μέσα της τη βία. Όχι τη σωματική -μολονότι οι ερωτικές στιγμές της ταινίας δεν είναι ακριβώς τρυφερές- αλλά πολύ περισσότερο τη βία που κρύβει μέσα του κάθε δημιουργικό και επαναστατικό μυαλό. Σύμφωνα με το βιβλίο όπου βασίστηκε η ταινία, το επαναστατικό ταλέντο του πολέμιου της μελωδίας Στραβίνσκυ που αντιμετωπίζει το γιουχάισμα των θεατών στο θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων κατά την πρεμιέρα του μπαλέτου «Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης» ήταν αυτό που προσέλκυσε την προσοχή της πολέμιας του χρώματος Σανέλ. Επαναστάτρια και η ίδια στην τέχνη της, αυτόνομη και απόμακρη γυναίκα (ολίγον bitch στα επαγγελματικά της) βλέπει στον Στραβίνσκυ τον άντρα που που μπορεί να τη συνεπάρει, αδιαφορώντας για τη γυναίκα του με την οποία μοιράζονται την ίδια στέγη. Η ηθική, άλλωστε, δεν ήταν πρόβλημα της Κοκό Σανέλ που έβλεπε τα πάντα ως άσπρο και μαύρο, αφού το πάθος της για τον Στραβίνσκυ έδειχνε πολύ ισχυρότερο από τη σύμβαση ενός γάμου. Όμως ο Στραβίνσκυ του Μαντς Μίκελσεν μπορεί να είναι επαναστάτης ως δημιουργός, αλλά ως άντρας δείχνει μονίμως φοβισμένος. Ξένος σε ξένη χώρα, διωγμένος από τη μεταεπαναστατική Ρωσία, κάνει έρωτα με τη Σανέλ σαν να μην υπάρχει αύριο, για να υποχωρήσει στον φόβο του το αμέσως επόμενο λεπτό. Η Σανέλ της πανέμορφης Άννα Μουγκλαλίς είναι σέξι, απόμακρη, δυναμική αλλά και έτοιμη(;) να παραδοθεί στον άντρα που θα αξίζει και μόνο όταν το κρίνει αυτή σωστό. «Ιγκόρ, δεν είμαι γυναίκα που μπορεί να σε μοιράζεται» του λέει κάποια στιγμή. Και το εννοεί! Η ταινία έχει πολύ καλές στιγμές, δείχνει όμως κάποια αμηχανία προς το τέλος, καθώς και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της νιώθουν αμήχανοι απέναντι στην έλξη που ασκεί ο ένας στον άλλον. Έρωτας; Πάθος; Απλή διαφυγή; Τρόπαιο; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Εκτός αν προλάβουμε να βυθιστούμε στα θολά, γερασμένα τους βλέμματα, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι. Της ταινίας, αλλά και της ζωής τους. Πάρα πολύ καλή η Γιελένα Μορόζοβα στο ρόλο της γυναίκας του Στραβίνσκυ. Λίγο άσχετη με το στόρι, αλλά χαριτωμένη η σεκάνς με τη δημιουργία του αρώματος Σανέλ Νο5, εξαιρετικό το μακιγιάζ των ηλικιωμένων πρωταγωνιστών, υπέροχη η σκηνή έναρξης με την αποτυχημένη πρεμιέρα της «Ιεροτελεστίας» και ανεπανάληπτη η απάντηση της Σανέλ όταν τη ρωτούν αν αγαπάει το χρώμα: «Φυσικά και το αγαπώ… Αρκεί να είναι μαύρο.

Το είδα με Dolby Digital στην τεράστια οθόνη του κατάμεστου Ιντεάλ.

ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ: ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ (STILL WALKING)

Σκηνοθεσία: Χιροκόζου Κόρε-Έντα
Πρωταγωνιστούν: Χιρόσι Άμπε, Γιούι Νατσουκάβα, Γιου, Καζούγια Τακαχίσι
Διανομή: Odeon

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι υποδέχεται στο σπίτι του, μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα, την κόρη τους και το γιο τους, με τις οικογένειές τους, σε ένα άτυπο τελετουργικό που ακολουθούν εδώ και 15 χρόνια για να τιμήσουν την ημέρα που ο Γιουνπέι, ο μεγάλος τους γιος, πνίγηκε για να σώσει ένα παιδί που κινδύνευε στη θάλασσα. «Γιατί έπρεπε να πάει τον σώσει ο Γιουνπέι;» Αυτό είναι το ερώτημα που βασανίζει 15 χρόνια τώρα το ζεύγος Γιοκογιάμα, τον συνταξιούχο γιατρό και τη νοικοκυρά γυναίκα του που αρνούνται να κατανοήσουν την αυτοθυσία του μεγάλου και πολλά υποσχόμενου γιου τους για να σώσει «κάποιον που δεν ήταν καν παιδί του», όπως λένε οι ίδιοι. «Τόσοι άλλοι ήταν στην παραλία», όπως λένε οι ίδιοι. Κλεισμένο μέσα στο σπίτι του, σε έναν όμορφο λόφο με πολλά σκαλιά στα προάστια του Τόκιο, το ηλικιωμένο αντρόγυνο ζει πλέον μόνο του. Η κόρη τους ζει με τον άντρα της και τα δύο τους παιδιά μακριά, όπως και ο μικρός τους γιος (40 ετών πλέον, αλλά πάντοτε «μικρός»), ο οποίος ζει στο Τόκιο με τη γυναίκα του, χήρα από τον πρώτο της άντρα, με τον οποίο έχει και έναν γιο. Μόνο μια φορά το χρόνο, κάθε καλοκαίρι, όλη η οικογένεια μαζεύεται ξανά, για να τιμήσει το νεκρό αδελφό, με πολύ φαγητό, άσκοπες συζητήσεις, κουτσομπολιό, τα χαχανητά από τα εγγόνια που παίζουν στην αυλή και πολλές σιωπές που καλύπτουν την πραγματικότητα. Ταινία δωματίου που παραπέμπει πολλές φορές σε θεατρικό θυμίζει όλες τις δικές μας οικογενειακές συγκεντρώσεις στις οποίες έχουμε αναγκαστεί να παραβρεθούμε. Όλα τα πλαστά χαμόγελα που ανταλλάσουμε μεταξύ μας, όλες τις κοινοτοπίες, όλες τις ασημαντότητες που συζητάμε, όλα τα ψέματα που λέμε για τη δουλειά μας και την καθημερινότητά μας, στην προσπάθεια να αποδείξουμε πως δεν είμαστε αποτυχημένοι. Εξαιρετικές ερμηνείες και άψογη κινηματογράφηση ανάγουν την ταινία σε ένα «κινηματογραφικό θεατρικό», ενώ κάθε κοινοτοπία που εκφέρεται επί της οθόνης και κάθε βλέμμα κρύβει από πίσω τους αλήθειες που δεν τολμούν να ξεστομιστούν ποτέ. Η ζέστη της καλοκαιρινής ημέρας είναι σαν να βγαίνει από την οθόνη και να σε πνίγει, μαζί με τη μυρωδιά από τα φαγητά που μαγειρεύονται ακατάπαυστα. Έχεις πάντοτε την αίσθηση πως κάποιος θα πει τη λάθος λέξη που θα οδηγήσει σε έκρηξη, αλλά η οικογένεια Γιοκογιάμα είναι πολύ καθώς πρέπει για να επιτρέψει κάτι τέτοιο. Αντ’ αυτού, προσκαλούν σε αυτό το μνημόσυνο και τον -παχύσαρκο πλέον- νέο που σώθηκε από πνιγμό χάρη στην αυτοθυσία του γιου τους, για να τον εξευτελίσουν -πάντοτε με το γάντι- και να του θυμίσουν πως αυτός ζει ενώ ο άξιος γιος τους πέθανε. Αλήθειες και ψέματα μιας ζωής και κουβέντες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, ακόμη κι όταν είναι πια πολύ αργά, κάνουν τη «Μέρα του καλοκαιριού» μια ταινία που θα σας παρασύρει στον μικρόκοσμό της και στις κρυφές αλήθειες της, που όμως είναι και δικές μας. Στο κάτω-κάτω, όταν η αλήθεια δεν μας εξυπηρετεί, αρκεί ένα «Δεν θυμάμαι», σαν αυτό του γιου, στο τελευταίο καρέ της ταινίας. Ό,τι μας πληγώνει, ό,τι δεν μας συμφέρει είναι καλύτερο να κάνουμε πως το ξεχνάμε, έτσι δεν είναι;

Το είδα με αρκετό κόσμο στην αίθουσα 1 του Odeon Opera με Dolby Digital. Αρχικά, η ταινία ξεκίνησε να προβάλλεται στην κατά πολύ μικρότερη αίθουσα 2, αλλά η προσέλευση των θεατών οδήγησε στη μεταφορά της στη μεγάλη αίθουσα.

ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ: ΚΑΜΠΕΪ. Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ (ΚΑΒΕΙ. OUR MOTHER)

Σκηνοθεσία: Γιόζι Γιαμάντα
Πρωταγωνιστούν: Γιασούρι Γιοσινάγκα, Ταντανάμπου Ασάνο, Μιράι Σίντα, Μίκου Σάτο
Διανομή: Nutopia Entertainment

Ιαπωνία, 1940. Μια γυναίκα πρέπει να φροντίσει μόνη της το σπίτι και τα δύο της παιδιά, όταν ο άντρας της συλλαμβάνεται για αντεθνική δράση, κατά τη διάρκεια του Σινο-ιαπωνικού πολέμου. Απλό στη σύλληψή του και στην κινηματογράφησή του, το φιλμ του Γιόζι Γιαμάντα ξεχειλίζει από ανθρωπιά και αισιοδοξία, με τις κατάλληλες πινελιές χιούμορ (εξαιρετική η σκηνή της υπόκλισης προς το αυτοκρατορικό παλάτι) που το προστατεύουν από το να γίνει καταθλιπτικό. Με θέμα του μια γυναίκα που αρνείται να το βάλει κάτω, που δεν χάνει καν το χαμόγελό της, ο Γιαμάντα θέλει να κάνει μια ταινία για τη ζωή πολύ περισσότερο από μια ταινία για το θάνατο. Η πρωταγωνίστριά του είναι σχεδόν σε κάθε πλάνο, πάντοτε δυνατή, ακόμη κι όταν πρέπει να δείξει εξευτελιστικό σεβασμό στις αστυνομικές αρχές κάθε φορά που πηγαίνει να επισκεφθεί τον άντρα της. Γυρισμένη ως επί το πλείστον μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της οικογένειας, η ταινία δεν κουράζει ούτε λεπτό, καθώς ο χρόνος κυλάει, όπως δηλώνει το πέρασμα των εποχών έξω από το παράθυρο κι ενώ ο κόσμος ολόγυρα αρχίζει να καταρρέει (το ξέσπασμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου το μαθαίνουμε από το ραδιόφωνο). Η μητέρα της ταινίας είναι η μητέρα όλων μας, η υπόστασή της είναι περισσότερο ιδεατή παρά ανθρώπινη και μόνο στο τέλος, με μία της και μόνο φράση, αντιλαμβανόμαστε τελικά πως η γυναίκα αυτή ήταν πλασμένη από σάρκα. Με εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, σκηνοθετημένη με μαστοριά μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, η ταινία «Καμπέι. Η μητέρα μας» είναι ένα μικρό διαμάντι, ένα ειλικρινές φιλμ που κρατιέται γερά στα πόδια του, όπως η πρωταγωνίστριά του, για να λυγίσει μόνο στους τίτλους τέλους, όταν παραδίδεται στην ανθρώπινη θλίψη της ηρωίδας του. Συγκινητική, βαθιά ανθρώπινη και ειλικρινής, είναι σίγουρα μια ταινία που θα θέλετε να προσφέρετε στη μητέρα σας.

Το είδα με Dolby SR στην κατάμεστη «Έλλη» της οδού Ακαδημίας, με πολλούς από το κοινό να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους προς το τέλος.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Μην φύγετε όταν ξεκινήσουν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους!

ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ: G.I.JOE -H ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΠΡΑ (G.I.JOE –Rise of Cobra)

Περιπέτεια φαντασίας του Στήβεν-Η Μούμια-Σόμερς, με τους Τσάνινγκ Τάτουμ, Σιένα Μίλερ, Κρίστοφερ Έκκλεστον, Ντένις Κουέιντ, Μάρλον Γουέιανς. Πρόκειται για τη δεύτερη απόπειρα της παιχνιδοβιομηχανίας Hasbro να εισβάλει στον κινηματογράφο, σε συνεργασία με την Paramount, μετά την υπερ-επιτυχημένη καριέρα των Transformers. Βέβαια, οι Transformers είχαν Μάικλ Μπέι στην σκηνοθεσία και Στίβεν Σπίλμπεργκ στην παραγωγή. Στο G.I.Joe τι έχουμε; Τίποτα, πέραν των εξαιρετικών εφέ που όμως δεν είναι αρκετά για να σώσουν ένα προσχηματικό σενάριο το οποίο μάλιστα θέλει να εμβαθύνει και στο παρελθόν των χαρακτήρων, τρομάρα του. Αφήστε δε που οι υποτιθέμενοι σούπερ-φαντάροι της ομάδας G.I.Joe τρώνε το ξύλο της αρκούδας από τα μέλη της Κόμπρα καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας κι αν δεν ερχόταν η έκπληξη(;) του φινάλε, ακόμα θα τις τρώγανε. Κρίμα πάντως, αφού η Paramount είχε διάθεση να ρίξει λεφτά στην ταινία, ενώ χαμένο πάει και το καστ. Οι φίλοι της Μούμιας θα εκτιμήσουν την cameo εμφάνιση του Μπρένταν Φρέιζερ, η οποία και αυτή μένει ανεκμετάλλευτη, αφού σκάει μύτη την ώρα που ο Μάρλον Γουέιανς κάνει τα αστεία του(;) για να μας κάνει να ξεσκάσουμε λίγο από τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στην ταινία. Η ταινία σώζεται μόνο τώρα που προβάλλεται σε μεγάλες οθόνες με δυνατό ήχο, ώστε να την αντιμετωπίσετε ως ride σε theme park και τίποτα περισσότερο. Οι σκηνές στο Παρίσι είναι εντυπωσιακές (θα είδατε τα σούπερ εφέ που θέλουν τον πύργο του Άιφελ να γκρεμίζεται), ενώ το αυτοκινητοκυνηγητό που διεξάγεται στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας είναι από τα πιο θεαματικά που έχετε δει. Πέραν αυτού, το απόλυτο κενό και η έπαρση των δημιουργών για ένα δεύτερο μέρος, όπως υποδηλώνεται από το φινάλε.

Διανομή: United International Pictures

To είδα με ήχο Dolby Digital στην αίθουσα 7 V-Max του Village@the Mall, με τις γνωστές εξαιρετικές συνθήκες προβολής (αν και κατά τα ταπεινά μου γούστα, θα ήθελα λίγο πιο χαμηλά το subwoofer και λίγο πιο δυνατό και καθαρό τον ήχο από το κεντρικό ηχείο της οθόνης).

Από Πέμπτη 24/9 στους κινηματογράφους

Με 7 πρεμιέρες μάς βρίσκει η νέα κινηματογραφική εβδομάδα, η οποία έχει ως επί το πλείστον αέρα έθνικ, με αφίξεις από Ιαπωνία (και μάλιστα δύο ταινίες, «Μια Μέρα του Καλοκαιριού» και «Kabei. Η Μητέρα μας»), τη Γαλλία («Coco Chanel & Igor Stravinsky») και την Τουρκία («Summer Book»). Τις επιλογές σας συμπληρώνουν το πολιτικό θρίλερ «Και μόνο την Αλήθεια», το τρόμου «Orphan» και το ντοκυμανταίρ «Sir! No Sir!». Αναλυτικότερα:

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
(Still Walking)


Κοινωνική ταινία σε σκηνοθεσία Χιροκόζου Κόρε-Έντα, με πρωταγωνιστές τους Χιρόσι Άμπε, Γιούι Νατσουκάβα, Καζούγια Τακαχίσι, με εξαιρετικές κριτικές από το εξωτερικό, αλλά και την Ελλάδα. Βραβευμένη με το Βραβείο Κριτικών του Φεστιβάλ του Τορόντο, το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ της Βοστώνης, αλλά και με Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Ασιατικού Κινηματογράφου, η ταινία «Μια Μέρα του Καλοκαιριού» αφηγείται αυτό ακριβώς που λέει και ο τίτλος της: μια ημέρα στη ζωή μιας οικογένειας όλα τα μέλη της οποίας συναντιούνται μια φορά το χρόνο σε ένα τυπικό τελετουργικό που όμως κρύβει μυστικά, εντάσεις και πόνο.
Διανομή: Odeon
Κατ’ αποκλειστικότητα στον κινηματογράφο Odeon Opera (Ακαδημίας, Μετρό: Πανεπιστήμιο)


KABEI. H ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ
(Kabei. Our Mother)


Άλλη μια κοινωνική ταινία μάς έρχεται από τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, σε σκηνοθεσία του Γιόζι Γιαμάντα, με πρωταγωνιστές τους Σαγιούρι Γιοσινάγκα, Ταντανάμπου Ασάνο, Μιράι Σίντα, Μίκου Σάτο. Βρισκόμαστε στο Τόκιο του 1940, την περίοδο του Σινοϊαπωνικού πολέμου, όταν ένας καθηγητής συλλαμβάνεται για αντεθνική δράση, αφήνοντας όλα τα οικογενειακά βάρη στη γυναίκα του και μητέρα των δύο παιδιών του. Η ταινία συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό του 58ου Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Διανομή: Nutopia Entertainment
Κατ’ αποκλειστικότητα στον κινηματογράφο Έλλη (Ακαδημίας, Μετρό: Πανεπιστήμιο)


COCO CHANEL & IGOR STRAVINSKI


Δραματική, (σχεδόν) βιογραφική αναπαράσταση της σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων που έμελλε να αλλάξουν την αντίληψή μας για τη μόδα και τη μουσική αντίστοιχα. Ο γάλλος σκηνοθέτης Γιαν Κουνέν καθοδηγεί την πανέμορφη Άννα Μουγκλαλίς στο ρόλο της Κοκό Σανέλ και τον Μαντς Μίκελσεν στο ρόλο του Ιγκόρ Στραβίνσκυ, ο οποίος βρίσκει καταφύγιο (συναισθηματικά και κυριολεκτικά) στη βίλα της σχεδιάστριας, όταν το μπαλέτο του «Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης» γιουχάρεται από το κοινό στην πρεμιέρα του στην Όπερα των Παρισίων. Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών 2009. Σε μερικές εβδομάδες αναμένεται και η έτερη ταινία με θέμα τη ζωή της Κοκό Σανέλ, «Η Κοκό προν τη Σανέλ» και πρωταγωνίστρια την Ωντρέ Τοτού.
Διανομή: Spentzos Film


ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
(Nothing but the Truth)


Θρίλερ του Ροντ Λιούρι, με καλό καστ: Κέιτ Μπέκινζέιλ, Ματ Ντίλον, Άντζελα Μπάσετ, Άλαν Άλντα, Βέρα Φαρμίγκα. Δημοσιογράφος που αρνείται να αποκαλύψει τις πηγές που την οδήγησαν να ξεσκεπάσει μέγα πολιτικό σκάνδαλο σέρνεται στα δικαστήρια. Ενδιαφέρον και με καλές ερμηνείες.
Διανομή: Audio Visual Entertainment


ORPHAN


Θρίλερ του Ζομ Κολέ-Σερά με τη Βέρα Φαρμίγκα, τον Πήτερ Σάρσγκάαρντ και την πιτσιρίκα Ίζαμπελ Φούρμαν. Ένα ζευγάρι υιοθετεί τη χαριτωμένη Έσθερ, μετά την άφιξη της οποίας παράξενα γεγονότα αναστατώνουν τη ζωή της οικογένειας. Σίγουρα, κάτι τρέχει με την Έσθερ. Δεν είναι του κιλού. Ας σημειωθεί δε πως η Βέρα Φερμίγκα έχει την τιμητική της αυτή την εβδομάδα, αφού, εκτός από εδώ, πρωταγωνιστεί και στην ταινία «Και μόνο την Αλήθεια», ενώ δανείζει τη φωνή της και στην ταινία «Ψηλά στον Ουρανό».
Διανομή: Village Films


SUMMER BOOK
(Tatil Kitabi)


Κοινωνική ταινία που μας έρχεται από την Τουρκία, σε σκηνοθεσία Σεϊφί Τεσμάν, με τους Τανέρ Μπιρσέλ, Ταϊφούν Γκουνάι, Χαρούν Οζιάγκ, βραβευμένη στα φεστιβάλ της Ταορμίνα, του Μόντρεαλ και της Κωνσταντινούπολης.
Διανομή: New Star
Κατ’ αποκλειστικότητα στον κινηματογράφο Ίλιον (Πατησίων & Τροίας, Μετρό: Βικτώρια)


SIR! NO SIR!

Ντοκυμανταίρ του Ντέηβιντ Ζέγκερ με θέμα τους στρατιώτες που αρνήθηκαν να συνεχίσουν να πολεμούν στο Βιετνάμ.
Διανομή: New Star
Κατ’ αποκλειστικότητα στον κινηματογράφο Μικρόκοσμος Filmcenter (Λ. Συγγρού, Μετρό: Συγγρού/Φιξ)

Για να μην παρεξηγούμαστε, αναφέρω μόνο τις αίθουσες που παίζουν ταινίες κατ’ αποκλειστικότητα ή σε περιορισμένη διανομή για να σας διευκολύνω. Οι υπόλοιπες ταινίες που βγαίνουν σε ευρύ κύκλωμα σίγουρα θα παίζονται σε κάποια αίθουσα «νίαρ γιου».

ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ: Η ΑΓΑΠΗ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ (LOVE HAPPENS)

Απρόσιτος στο Σιάτλ
Φαίνεται πως το Σιάτλ, εκτός από τους παγωμένους χειμώνες του, έχει και παγωμένους ανθρώπους. Δεν εξηγείται γιατί κανείς δεν μπορεί να βρει εκεί την αγάπη και την κατανόηση και πρέπει να βρεθεί κάποιος περαστικός που να εμπνεύσει το μεγάλο έρωτα. Πριν κάποια χρόνια ήταν μια εκπομπή στο ραδιόφωνο που ξυπνούσε την αγάπη στους άγρυπνους της πόλης. Φέτος, έχουμε περιοδεύοντα ψυχολόγοι, ο οποίος, μετά το θάνατο της γυναίκας του, αποφάσισε να μάθει στους συμπολίτες του πώς να ξεπερνούν τον πόνο από το χαμό ενός αγαπημένου μέσω βιβλίων και σεμιναρίων αυτοβοήθειας. Ξέρετε, μαζέουνται όλοι οι πονεμένοι που έχουν διαβάσει το βιβλίο του διασήμου πονεμένου και –αντί αδρής αμοιβής- παρακολουθούν σεμινάρια όπου μοιράζονται τις δυστυχίες τους και -στην προκειμένη περίπτωση- περπατούν ακόμη και σε αναμμένα κάρβουνα για να διώξουν τη στενοχώρια από μέσα τους και να βρουν τη δύναμη να προχωρήσουν. Μεγάλη αμερικανιά, θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο.

Πέραν αυτού, όμως, πονεμένος ψυχολόγος στη ρομαντική ταινία του Μπράντον Καμπ είναι ο Άαρον Έκχαρτ και αυτό είναι το μεγάλο ατού της ταινίας. Η Τζένιφερ Άνιστον, ερωτικό αντικείμενο του πόθου του, περιορίζεται σε δεύτερο ρόλο (δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό) χωρίς να μοιράζεται ποτέ μαζί μας λεπτομέρειες για τη ζωή της πέραν του βεβιασμένου χωρισμού της με το αγόρι της που την κεράτωνε και μιας ευρύτερης κουβέντας που γίνεται για λάθος επιλογές στο παρελθόν της. Κατά τα άλλα, ο χαρακτήρας της μένει στη σκιά του Έκχαρτ, ο οποίος είναι καλός –όπως πάντα- και σηκώνει την ταινία στους ώμους του. Τι να σου κάνουν, όμως, κι οι ώμοι του, όταν το σενάριο βρίθει κοινοτοπιών και προβλεψιμότητας…

Ως σύνολο, η ταινία δεν είναι κακή, ούτε σαχλή, παρακολουθείται ευχάριστα, έχει τη συγκίνηση και το χιούμορ της, καθώς και μερικές ωραίες στιγμές, χωρίς να απογειώνεται ποτέ. Σίγουρα, δεν θα περάσετε άσχημα αν τη δείτε, ειδικά την τρέχουσα εβδομάδα που δεν βρίθει και επιλογών.

Την είδα στο Embassy Nova Odeon, κλασσική κινηματογραφική επιλογή στο Κολωνάκι, με την πρόσφατα ανακαινισμένη αίθουσά του να προσφέρει εξαιρετικές συνθήκες προβολής με ήχο Dolby Digital. Βρήκα λίγο βιαστική τη μετάφραση (Όλια Στήνιου –Digital Press Hellas).

ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ: LADY JANE

Αμαρτίες γονέων…
Η απαγωγή του έφηβου γιου της ιδιοκτήτριας του αρωματοποιείου Lade Jane ξυπνά εφιάλτες του παρελθόντος της και δοκιμάζει τις σχέσεις της με τους παλιούς της φίλους, την ίδια στιγμή που καλείται να αναθεωρήσει ολόκληρη τη ζωή της.

Μπορεί το σικ κατάστημά της να βρίσκεται στο πανέμορφο και κομψό Αιξ αν Προβάνς, όμως η ζωή της δεν είναι όσο όμορφη και κομψή φαίνεται. Μπορεί από τα ηχεία του πολυτελούς καταστήματός να ακούγεται πάντα κλασική μουσική και έξω από τη βιτρίνα του να στέκει ένα πανέμορφο σιντριβάνι, από αυτά που κοσμούν το ιστορικό κέντρο της πόλης, όμως λίγα χιλιόμετρα πιο κει στέκει η αχανής Μασσαλία, παραδομένη στο έγκλημα, στη διαφθορά και στην ανηθικότητα των ανθρώπων της που ψάχνουν -χρόνια τώρα και χωρίς επιτυχία- μια διέξοδο. Εκεί η μουσική δεν είναι κλασική, αλλά κιτς χορευτικά που εξυπηρετούν τις ανάγκες των κοριτσιών που λικνίζονται στις μπάρες των στριπτιζάδικων, προτού πάνε στα ενδότερα με τους θαμώνες. Εκεί, τα σιντριβάνια δίνουν τη θέση τους σε φτωχοπολυκατοικίες με στοιβαγμένους τους ανθρώπους και τα όνειρά τους (;) και σε ρημαγμένα καρνάγια όπου πλάι στα παρατημένα σκάφη δένουν τζετ σκι που μεταφέρουν ναρκωτικά.

Με αφορμή την τραγική εξέλιξη στη ζωή της φίλης τους, δυο άντρες στέκουν στο πλευρό της, ο καθένας για τους λόγους του, ξυπνώντας μυστικά του παρελθόντος που θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην τραγωδία.

Γαλλικό φιλμ νουάρ, με αγωνία και υπέρμετρη απαισιοδοξία. Η λύτρωση δεν έρχεται ποτέ, αλλά αρκεί το αποστασιοποιημένο και γεμάτο πόνο βλέμμα της εξαιρετικής Αριάν Ασκαρίντ για να σας συνεπάρει. Οι ερμηνείες του Ζαν-Πιερ Νταρουσέν και του Ζεράρ Μεϋλάν είναι μετρημένες μέχρι και την τελευταία ανάσα, ενώ ο Γιαν Τρεγκουέ, στο ρόλο αυτού που κρατά τις ζωές όλων στα χέρια του (αλλά όχι τη δική του) μπορεί να είναι σύντομη, αλλά κορυφαία. Αξίζει την προσοχή σας!Εξαιρετικό το soundtrack.

To είδα στην αγαπημένη αίθουσα Έλλη Filmcenter της Ακαδημίας, η οποία μπορεί να μην έχει ανακαλύψει ακόμη τις χαρές του ψηφιακού ήχου, αλλά το Dolby SR της είναι δυνατό και καθαρό. Μόνο να μην έπαιζαν Χούλιο Ιγκλέσιας στα διαλείμματα… Εξαιρετική η απόδοση στα Ελληνικά (Γιάννης Παπαδάκης –Filmworks).

ΔΙΑΝΟΜΗ: NUTOPIA ENTERTAINMENT

Από Πέμπτη 17/9 στους κινηματογράφους

Η κυρία χωρίς καμέλιες (La Signora senza camelie)




Στους 451 βαθμούς Φάρενάιτ (Fahrenheit 45)




Lady Jane




Τα μυαλά μας πίσω (Free Rainer)



Η αγάπη θέλει το χρόνο της (Love happens)




Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη (Bad Lieutenant: Port of call New Orleans)



G.I.JOE -Η γέννηση της Κόμπρα (G.I.Joe -The rise of the Cobra)

Καλώς ήρθατε!

Η αγάπη μου για το σινεμά με έχει συνοδεύσει όλα τα χρόνια της ζωής μου. Ήμουν ακόμη στο δημοτικό και η προοπτική του κυριακάτικου σινεμά σε κάποια από τις αίθουσες της γειτονιάς μου ήταν το μεγάλο γεγονός της εβδομάδας. Από το γυμνάσιο και μετά, άρχισαν οι προσωπικές αναζητήσεις ανάμεσα στις -Β' προβολής- ταινίες της εβδομάδας, πάντοτε στα συνοικιακά σινεμά. Μέχρι τα πρώτα χρόνια του Λυκείου, όταν ανακάλυψα το μεγαλείο της Α' Προβολής με σαφώς περισσότερες επιλογές στις υπέροχες αίθουσες του κέντρου.

Το σινεμά ήταν πάντα μέρος της καθημερινότητάς μου, κομμάτι της εβδομάδας μου, τόπος συνάντησης με φίλους, διαφυγή από τα ζόρια μου, μέρος για όνειρα και σκέψεις... Το σινεμά ήταν το δεύτερο σπίτι μου. Με όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, με το VHS, το DVD, το downloading, τη συνδρομητική τηλεόραση και τον άπειρο αριθμό κινηματογραφικών επιλογών που προσφέρουν, το σινεμά εξακολουθεί να αποτελεί για μένα αγαπημένο προορισμό, όπου η κάθε ταινία ζει τις καλύτερές της στιγμές.

Με όλα αυτά τα χαζορομαντικά στο μυαλό μου, αλλά πρωτίστως λόγω της τρέλας που με δέρνει για το σινεμά, μπήκα κι εγώ στην παρέα των bloggers. Έτσι, για να μοιράζομαι παρέα σας κινηματογραφικά νέα, σχόλια, να "βλέπουμε" μαζί τις καινούργιες ταινίες κάθε εβδομάδας, να περνάμε καλά παρέα!

Καλώς ήρθατε, λοιπόν, στο MovieFan-Mad About Movies... κι ας μιλήσουμε για ταινίες!